تأثیر یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده‌ساز بر برخی شاخص‌های انعقادی موش‌های صحرایی نر نابالغ و بالغ

زمینه: هر چند حوادث ناشی از ترومبوز در کودکان و نابالغین کمتر از بزرگسالان است اما شیوع آن در دوران نوجوانی افزایش می‎یابد. هدف این پژوهش مقایسه برخی فاکتورهای انعقادی مرتبط با بیماری‌های قلبی و عروقی بعد یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده‌ساز در موش‌های صحرایی نر نابالغ با بالغ بود. مواد و روش‌ها: تعداد 27 سر موش نر نابالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 5±97 گرم و 27 سر موش نر بالغ با میانگین وزنی 5±241 گرم پس از دو هفته آشنایی با محیط و نوارگردان به یک گروه کنترل و دو گروه فعال که بلافاصله و 24 ساعت بعد از آنان خون‌گیری به‌عمل آمد، تقسیم شدند. فعالیت استقامتی وامانده‌ساز شامل فعالیت روی دستگاه نوارگردان تا واماندگی بود. برای اندازه‌گیری فیبرینوژن به‌روش clauss و برای اندازه‌گیری APTT و PT از روش‌های انعقادی استفاده گردید. همچنین برای اطمینان از حصول نشانه‎های بلوغ در آزمودنی‌ها هورمون تستوسترون با استفاده از روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته‌ها با استفاده از آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و توکی در سطح (05/0≥p) انجام شد. یافته‌ها: فیبرینوژن دو گروه موش‌های بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا بلافاصله بعد از فعالیت کاهش معنادار (047/0P= و004/0P=) و در 24 ساعت پس از فعالیت تنها در گروه موش‌های بالغ افزایش معنادار داشت (001/0P=). APTT نیز در آزمودنی‌های بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا 24 ساعت بعد از فعالیت کاهش معنادار داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش فیبرینوژن و کاهشAPTT در 24 ساعت پس از فعالیت استقامتی وامانده‌ساز در موش‌های بالغ و نابالغ به‌نظر می‌رسد انجام فعالیت‌ها در کودکان و بزرگسالان غیرفعال باید با ملاحظات ویژه‌ای همراه باشد.